کم کم خودم به طور مستقیم درک می کنم که منابع انسانی از مهم ترین سرمایه های هر شرکتی هستند.
مسئلۀ آموزش نیروی انسانی را هم مثل تیغی دو دم می بینم. در شهر ما بودند شرکت هایی مثل پاکدیس یا تولید کننده های مرتبط با صنایع غذایی، یا حتی یکی دو تا شرکتی که در ابتدا شروع به ساخت تریلر کردند، و غیره ....
و اکنون در عرض چند سال و در فاصلۀ کوتاهی می توان دید که شرکت های مشابه صنایع فوق الذکر بشدت تکثیر شده اند. در واقع نیروی انسانی این شرکت ها که کم و بیش، ناقص یا کامل آموزش هایی نیز در آن شرکت های مادر دیده اند، الان خارج شده و هر کدام برای خودشان شرکت مستقلی تشکیل داده و به رقابت با شرکت مادر می پردازند. اگر چه شاید این موضوع به صنعتی شدن منطقه کمک کند (اتفاقی که به نوعی در شهر هایی مثل تبریز و اصفهان به واسطۀ حضور ماشین سازی، تراکتور سازی، فولاد، هسا و غیره افتاده)؛ ولی در عین حال از دو مسئلۀ نا خوش آیند نیز خبر می دهد: یکم فرهنگ کاری نا مناسب (در مقایسه با سیستم های کاری هرمی ژاپنی یا آلمانی که هر کسی نهایت سعی اش را در انجام مسئولیتش و نه در آرزوی یک شبه ره صد ساله رفتن صرف می کند). دوم اینکه شرکت ها و صنایع فوق الذکر به مقدار خیلی زیادی در نگهداشتن پرسنل آموزش دیده شان (مهم ترین سرمایه) که زمان و پول قابل توجهی برایشان هزینه شده نا توان بوده اند.
خیلی دوست دارم از نظام مدیریت منابع انسانی در شرکت هایی که بهترین ها را دارند (شاید مثل گوگل یا مایکروسافت) بیشتر بدانم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر